Projekt przeprowadzony na marginesie innych – moja torba z liceum – złożona i rozłożona. Before nad after. Do wymiany wszystkie szwy. Do wyczyszczenia nity. Do uzupełnienia sprzączka. Całość do uformowania.
Tym razem mam zdjęcia before 🙂
A najbardziej lubię ten moment po rozpruciu i wyprostowaniu, a przed zszyciem.
To był mój prywatny projekt, można powiedzieć: na własne indywidualne zamówienie 🙂
Niezbędniki dla mężczyzn – na zawsze, na poniewierkę, na drogę, na podróż.
Ze skóry na siodła. Ręcznie zszywane, ręcznie tłoczone napisy, knopiki militarne toczone.
W drogę.
Inicjały umieszczano kiedyś na bagażach i torbach w celu ich identyfikacji w czasie podróży. Po prostu pasażerowie mieli podobne kufry, a systemów „lotniczych” na liniowcach oceanicznych nie było. Było nieco analogowo. Trochę tak, jak teraz z torbami do laptopa. Wystarczy złożyć wszystkie w jednym miejscu w sali i nie trudno po spotkaniu wrócić do domu z cudzym komputerem.
Teraz umieszczanie inicjałów na torbach to zwyczaj raczej ozdobny, choć nie można odmówić mu uroku. Jest częścią procesu, w którym torby powstawają na indywidualne zamówienie.
Technologie nanoszenia inicjałów są różne – można je wygrzewać złotą folią, haftować, wyciskać na mokro lub malować. Malowane odpowiednią farbą są odporne na ścieranie i zginanie – pracują razem ze skórą.
Poniżej zdjęcia moich wprawek – fantazyjnych dość 🙂 na skórze wyprawy roślinnej.
I zbliżenie detalu. Najbardziej lubię kostkę.
Piórnik został uszyty na indywidualne zamówienie – z koziej skóry z podszewką ze skóry owczej. Dostałam piękny, przemyślany projekt piórnika z zaznaczonym podziałem na funkcje i rozplanowanymi kolorami. Zestaw kolorów – błękitnego, miętowego i lawendowego – to ulubione kolory użytkowniczki.
Najpierw powstał prototyp.
Po wymianie uwag i pomysłów powstał piórnik :-).
Piórnik zszyty jest ręcznie szwem rymarskim.
Zapięcie na sprzączkę, w zależności od stopnia wypełnienia, będzie można regulować.
Krawędzie pojedyncze (np. wokół zamka) wykończyłam fioletową farbą do krawędzi (kolor mieszany specjalnie pod kolor podszewki). Część krawędzi zabezpieczona jest farbą przejrzystą, żeby zachować piękny przekrój, w którym zbiegają się pasy miętowego i lawendowego koloru.
Górna – błękitna – klapka zabezpiecza zawartość przed wysypaniem. W czasie używania piórnika klapka zawinięta jest pod spód. Tam, gdzie przebiegają krawędzie elementów – przeszycie jest podwójne.
Miętowa nić lniana użyta do szycia jest jeszcze „miętowsza” 😉 na tle lawendowej podszewki.
Na kieszonce wyhaftowane zostało imię właścicielki.
Wzór zainspirowany został zabytkowym neonem warszawskim – Jubiler. Zdjęcie pochodzi z książki o warszawskich neonach autorstwa Ilony Karwińskiej.
Na podstawie przebiegu liter w neonie opracowałam wzór haftu imienia.
Po przeniesieniu wzoru imię zostało wyhaftowane ręcznie na skórze kieszonki.
Na zdjęciu powyżej widać, że kolor zamka powtarza kolor klapki, a krawędź pomalowana jest na lawendowo.
Dzisiaj pierwszy dzień w szkole. Trzymam kciuki ;-).
Jestem wielbicielką modelu scrabbli, które nie są już produkowane. To stara wersja podróżna – z małą planszą i otworkami. Produkowana była przez Spear’s Games zanim ta, w 1994 roku, przejęta została przez Mattela. Doskonała. Znacznie lepsza od obecnej, dużo mniej wygodnej, niezgrabnej i paskudnej wizualnie, niepraktycznej czarnej kasety, w której literki zatrzaskują się w przejrzystej kratownicy, a szyny skutecznie uniemożliwiają przesuwanie liter. Mattel, rezygnując ze starej wersji i wprowadzając „usprawnienia”, wykazał się logiką, jasnością myślenia i efektywnością ;-).
Ponieważ nie udało mi się kupić starej wersji polskiej (nawet używanej) zaczęłam polowanie na ebay’u. I tam znalazłam dwie sztuki. Oczywiście z angielskim zestawem liter. Jedną pozostawiłam w wersji angielskiej, a drugą przerobiłam na polski.
Pozostała kwestia etui, bo stare – zgrzewane z zielonej i brązowej (sic!) folii jak stare okładki od zeszytów szkolnych – były więcej niż odrażające. że nie wspomnę o woreczkach do liter, które w oryginale są wcieleniem oszczędności (byle jak zszyte, niezabezpieczone brzegi, paskudny sznurek do ściągania, najtańsza z najtańszych tkanin).
Tak powstały dwa etui do scrabbli – z miejscem na szyny, długopis, notes i planszę. No i dwa skórzane, miękkie woreczki na literki.
Pierwszy futerał zrobiony jest ze skóry sztywniejszej – środek i wnętrze z tej samej skóry. Miejsce na szyny zapinane na knopik. Woreczek skórzany, błękitny. Etui zapinane na zamek.
Drugie etui – usztywniane w środku, z podszewką z miękkiej skóry owczej. Zestaw kolorów odtwarza schemat kolorystyczny planszy scrabblowej – stąd czerwony zamek, sznureczki worka na literki, błękitna podszewka i zielony wierzch. Podszewka jest bardzo miękka, co powoduje, że nie wygląda zbyt wyczynowo na zdjęciach.
Dla uzupełnienia dodaję zdjęcie przerobionych literek – z kafelka angielskiego na polski. Na zdjęciu występuje szczególnie wartościowa literka „ź” 🙂
