Kopertówka z merynosa / Merino envelope clutch

To wersja mini kopertówki, która pojawiała się już w wielu, wielu wcieleniach. Ta ma 27×18 cm (duże miały 37x22cm), co i tak daje duże możliwości zapakowania :-).

Czarny merynos o wyraźnej fakturze złożony został tak, by nigdzie w widocznym miejscu nie przecinać skóry.

Z kilku wariantów podszewki wybrana została metaliczna fioletowobrązowa.

Również magnes mocowany jest tak, żeby mocowania nie było widać na froncie klapki.

Do torebki dołączony jest duży, mięsisty chwost z tej samej skóry. Cięty i szyty ręcznie. Nieregularny u dołu, w kontraście do zdyscyplinowanej formy samej torebki.

Tym razem Klientce zależało na bladozłotych okuciach i łańcuszku.

Mieszek kieszonki wewnętrznej uszyłam więc z bladozłotej skóry.

Łańcuszek można przepinać na różne sposoby, można również odpiąć gdy z torebki korzystamy jako kopertówki do ręki. Wtedy fantazji i ruchu dodaje sam chwost. Na zdjęciu widać też, że torebka ma konstrukcję mieszkową. Gdy nosimy niedużo jest płaska. Boki rozszerzają się, gdy zawartość się zwiększa.

Jedyny szew widoczny na skórze to szew na grzbiecie mocujący podszewkę.

Bardzo lubię fakturę tej skóry. Rozrzeźbiona, organiczna, miękka.

Kopertówka Balmain for H&M/Clutch based on Balmain HM bracelet / cuff

Zaczęło się od bransoletki Balmain for H&M. Zapięcie na knopiki w połączeniu z szerokością bransolety i grubością skóry praktycznie uniemożliwało jej zapięcie i odpięcie. Poproszono mnie o zaprojektowanie i wykonanie kopertówki, w której bransoletka znalazłaby lepsze, bardziej efektowne i sensowne zastosowanie. I tak powstał – czarna, prosta kopertówka z cielęcej skóry, z chwostem i paskiem na nadgarstek (stąd angielska nazwa wristlet :-)). Z przodu zamocowałam bransoletkę. Wymieniłam i dodałam knopiki (to te złote grzybki;-) – było ich tylko 3 i miały za krótkie gwinty.

W środku (środki w torbach są najważniejsze) skórzana podszewka z kieszonkami  – jedną otwartą, a jedną na zamek. Na środku zależało mi najbardziej. Skórzana podszewka to jest to, co odróżnia torebkę od kosmetyczki.

Z tyłu jest gładka. Trzy oryginalne knopiki bransolety wykorzystałam, żeby zintegrować estetycznie kopertówkę z bransoletką – jeden trafił na pasek, dwa pozostałe na boki kopertówki, przy jej górnym brzegu. Dzięki temu to nie „po prostu kopertówka z przypiętą ozdobą”, ale dość spójny obiekt.

Jest też chwost, który, podobnie jak pasek, można przypinać i odpinać.

Oczywiście można też nosić kopertówkę przez włożenie ręki między torebkę a bransoletkę. Każdy, kto używa kopertówek wie, jakie to wygodne. Praktycznie nie trzeba jej wtedy przytrzymywać, niesie się sama :-).

W takim ułożeniu bransoletka odzyskuje swój poprzedni sens – ozdabia nadgarstek rozsiewając wokół świetlne refleksy.

Shopper zamkowy / Zipped shopper

Shopperów było już wiele. Ten jest z zamkiem błyskawicznym.

Piękna, mocna skóra z jarzmami, na torbę, która wytrzyma wszystko :-). Anatomiczny widok frontu poniżej.

Torba szyta, jak wszystkie moje torby, wyłącznie ręcznie, bez użycia maszyny. Dodatkowo usztywnione dno z metalowymi puklami dodaje miejskiego szyku.

Zamek biegnie na całej długości dając pełen dostęp do wnętrza. Nic mnie bardziej nie drażni w torbach niż zamki, które są za krótkie i po jednej stronie zostawiają duży odcinek niezapięty, a po drugiej nie dają dostępu do całej torby.

Zapięcie na pasek i D-ringi pozostało na życzenie Klientki, jako ozdoba i dodatkowe zabezpieczenie. Jęzor zapięcia jest jednowarstwowy, bo wtedy dobrze się zaciska.

Uchwyty na wymiar, dwuwarstwowe, wchodzą na ramię.

Krawędzie zabezpieczone bezbarwną farbą do krawędzi. Dodaje połysku, chroni przed zabrudzeniami. Dopiero po pomalowaniu krawędzi mam poczucie, że torba jest „dokończona”. To krawędzie stanowią o poziomie roboty.

Lubię sposób, w jaki ta torba się układa. Lekko sztywna, nie „kartonowa”, nie lejąca.

Wnętrze podobne jak w innych shopperach, tym razem ze srebrnym inicjałem M, o kroju i w kolorze wybranym przez Klientkę.

Było kilka decyzji dotyczących intensywności kontrastu nici i zamka w stosunku do skóry. Ostatecznie najlepiej prezentował się jasny zamek (po prawej), oraz miodowe nici (po lewej). Nici przyjechały z Francji, zamek  ze Szwajcarii.

Na pierwszy portret zasłużył też skandynawski teakowy niciak przystosowany jako szafka narzędziowa – piękne mid-century. Takie małe behind-the-scenes 🙂

Wosk-dygresja/Wax-off topic

Wosk pszczeli – służy do woskowania nici. Woskuje się po to, żeby była trwalsza i żeby ją ochronić przy szyciu.  Wosk zespala nić ze skórą. Po każdym przeciągnięciu na wosku zostaje ślad. I zawsze, ale to zawsze, przypominają mi się wtedy stare studnie w małych miastach Włoch.

Tam wodę wybierano wiadrami na linie, a nie kołowrotem, jak u nas. Tysiące rąk i tysiące lin z wiadrami zostawiły ślady na kamiennej cembrowinie. Tak wygląda czas.

Włochy, San Gimignano. Ślady na cembrowinie studni zbudowanej w 1273 roku. Dwieście lat przed urodzeniem Cecylii Gallerani i niemal tyle samo przed urodzeniem Giocondy.  Cembrowina, którą widać na zdjęciu pochodzi z 1346 roku. W sumie to nie studnia, ale cysterna. Rozległa struktura pod całym placem zbierała i filtrowała deszczówkę z placu i dachów, wybieraną potem przez mieszkańców. Dlatego place były w całości utwardzone. Tak samo działały wszystkie studnie w Wenecji.

W miastach z historią prawie zawsze można znaleźć w centrum najstarszej dzielnicy jakieś miejsce publicznego poboru wody i (przy okazji) publicznego prania. Warto poszukać i przyjrzeć się jaki ślad zostawiły wiadra stawiane w tym samym miejscu przez setki lat.

Zaskakująca jest powtarzalność gestów. Wypolerowany kamień tam, gdzie sięgający po wiadro opierali dłoń. Wgłębiony stopień tam, gdzie stawiano stopę.

Portugalia, Ericeira. Na płytach ulicy przy cembrowinie woda zbiera się w kałużach tam, gdzie większość ludzi przystawała czekając, aż woda się naleje. Ciężkie wiadra, cebry i dzbany wytarły zagłębienia na cembrowinie.

Włochy, Colle di Val d’Elsa. Pompa ręczna w mieście, które położone jest na wysokim wzgórzu. Zbudowana w 1372 roku.

Przy studniach i kranach organizowano przemyślne, analogowo inteligentne systemy rozprowadzania wody, przepusty dla stopniowych płukań. Rozdzielano baseny, odpływy. Wyobrażam sobie, że panowała swoista etykieta dotycząca tego, co, w jakiej kolejności i w którym basenie prano.

Portugalia, Ericeira

Francja, Saint-Paul-de-Vence. Po lewej basen z parapetem do prania.

Ergonomiczne parapety do prania, zagłębienia do odłożenia mydła powtarzają się w wielu krajach, zadziwiająco podobne do siebie. Pralnie na powietrzu, przy wypływie wody. Łatwiej było tam zanieść pranie niż przynieść (i wynieść) wodę do prania i płukania. Wody bieżącej brakowało, nie było jej pod ręką, nie było jej pod dostatkiem – do mycia, do gotowania, do zmywania, do prania. Często płynęła z cystern, które zbierały deszczówkę (w Wenecji, w Dubrowniku).

Francja, Saint-Jean-Cap-Ferrat. Baseny do prania, parapety wyposażono w swoiste mydelniczki, bo mydło zsuwało się z ukosu pełniącego funkcję tary. Każda mydelniczka ma odwodnienie – jej brzegi są w najniższym miejscu przerwane.

Monaco

Pralnia w Villefranche sur Mer. Działała od 1907 do lat 90. XX wieku. Miała 30 metrów długości i suszarnię na dachu. W małych, wysokich, stłoczonych na wzgórzu domach nie było ani instalacji ani miejsca na pranie.

Woda i pranie to była sprawa kobiet, często dziewczynek. Przedsięwzięcie, operacja logistyczna i wielki trud.

Grecja, Cyklady

Portugalia, Lizbona, ujęcie Chafariz de El-Rei. Poniżej to samo miejsce dzisiaj.

Na górnym zdjęciu zwróćcie uwagę jak wytarte są metalowe pręty służące do oparcia naczynia. Dziewczynki są boso.

Te miejsca, kiedyś wypełnione rozmowami a dzisiaj osobliwie opuszczone, były miejscem spotkań, plotek, gazetą i internetem w jednym. Chwilami radości w życiu wypełnionym niekończącym się, przyginającym plecy do ziemi wysiłkiem. Ciężką pracą, po której nie pozostał żaden ślad oprócz przetarć na cembrowinie.

Portugalia, Lizbona, Chafariz de El-Rei

 

W tym linku dokument o historii cystern.

A tu o cysternach w Wenecji,  tu w Dubrowniku.